Hallo lieve vrienden, familie, collega's, buren en anderen! Met dit Blog zijn we in staat om onze ervaringen in Philadelphia met jullie te delen en krijgen wij geen kras op de plaat (voor de jongeren dat is een CD met groeven op vinyl vraag maar iemand van 30+) door onze ervaringen tig keer te herhalen. Als je zin hebt kun je natuurlijk een berichtje achterlaten op dit Blog.

Op 26 maart kregen we na heeeeeeel lang wachten het bericht uit Amerika of het goed was dat ons fotoboek en brief getoond mocht worden aan een biologische moeder die haar pas geboren zoontje ter adoptie aanbood. In Amerika (waarvoor wij ons hadden ingeschreven) is er sprake van open-adoptie, dit houdt in de biologische moeder bekend is en dat zij zelf bepaald aan wie zij haar kindje ter adoptie aanbied. Daarnaast is het zo dat het eerste jaar als het kindje bij ons is er nog sprake is van pleegzorg, dat pas na een jaar wordt omgezet in echte adoptie.

Enfin, waar waren we gebleven.....juist 26 maart. We durfden er bijna niet meer op te hopen; Karin was in oktober al 40 geworden en Peter zou het eind april worden. Het leeftijdsverschil tussen de jongste ouder en het kindje mag niet meer zijn dan 40 jaar. Wij hadden niet eerder de vraag gehad of het fotoboek aangeboden mocht worden, dus we waren he lemaal door het dolle heen toen die vraag uit Amerika binnenkwam. Uiteraard zeiden we ja, het ging om een Afro-Amerikaans jongetje die op 14-3-2010 geboren was.

De hele week werd de mail natuurlijk gecheckt en Karin durfde al bijna niet het huis uit bang dat ze een telefoontje zou missen (niet wetende dat ze in Amerika het principe van mobiel bellen ook best begrijpen). Het was 31 maart en Peter vertrok samen met Steven naar Ischgl om tot zaterdag te snowboarden. Tja het was wel ff lastig want stel dat je bericht krijgt dat de moeder ons uit de 4 of 5 (eigenlijk geen idee hoeveel precies en we hebben dat bewust maar niet gevraagd, anders wordt het ook zo'n Idols...wel of niet door) zou hebben gekozen wil je wel graag samen zijn. In Oostenrijk werden de communicatiemiddelen zeer frequent gecheckt en dan belden we elkaar even..nee nog niets vernomen ;-(

Op zaterdag na een korte nachtrust (ja dat Ischgl is echt feest!) checkte Peter om 6.30 uur net voor vertrek met een duffe kop z'n email. En daar stond toch echt: "Dear Karin and Peter, I have wonderful news for you! The mother has chosen you to be the parents for her son!" Steven kwam net de kamer weer oplopen en vroeg wat is er met jou aan de hand? Toen vertelde ik van het mailtje en we hebben het hele hotel wakker gemaakt met ons blije geschreeuw. Als een zombie zat ik in het vliegtuig voor me uit te staren; dit was echt niet te bevatten. Direct bij aankomst Karin gebeld en die zat bij haar zus in Hengelo, dus ik op m'n relaxt: "Uhh kom zo wel ff een bakkie doen in Hengelo dan zie ik Finn ook nog ff". Toen zo snel mogelijk naar Hengelo en toen ik Karin stevig vast had verteld "Je wordt mama"....ze kon het niet geloven en vervolgens was het één groot tranenfestijn waar Sylvia ook lekker bij aansloot ;-)

Zo snel mogelijk alle familie en vrienden op de hoogte gebracht en daarna was het 3 dagen feest.

Voor een paar weken terug zei ik tegen Karin uit het niets goh Boas vindt ik eigenlijk ook wel een leuke naam, ja zie Karin maar met een Z vindt ik 'm nog iets stoerder. Dus een paar weken later hadden hebben nog uitvoerig op internet gezocht naar een naam, maar kwamen toch weer terug op Boaz en dus zo heet ons ventje.

Na de roze wolk moeten we nu alle paperassen regelen en moet de kinderkamer snel opgetuigd worden. Finn's kamertje wordt Boaz kamer en Finn verhuisd naar de voorkant. We vinden het beide wel leuk dat Finn een eigen kamertje houdt want het om de paar weken oppassen blijven we zeker doen!